HERŞEY BURDA
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA)

Aşağa gitmek

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) Empty ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA)

Mesaj tarafından ˙·٠•● ÇaLı kUşU●•٠·˙ Ptsi Kas. 23, 2009 9:03 pm

ŞEBNEM SÖNMEZ HAKKINDA HERŞEYİ BURDA PAYLAŞABİLİRSİNİZ LÜTFEN AYRI BAŞLIK AÇMAYIN...!!!

BİYOGRAFİ

1968 yılında İstanbul'da doğan Şebnem Sönmez, tiyatroya lise yıllarında Pendik Gençlik Tiyatrosu'nda başladı. Burada "Göç" ve "Emekli" adlı oyunlarda, Kartal Sanat Tiyatrosu'nda "Bu Zamlar Bana Karşı", "Vur Bir Mastika" ve "Küçük Küçükler"(Çocuk Oyunu) adlı oyunlarda ve Taner Barlas Mim Tiyatroları'nda "Konçinalar", "Kozalar" adlı oyunlarda yer aldı.
Tiyatroyla uğraşırken bu arada da İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuarı'na girdi. 1991-1992 tiyatro sezonunda Dormen Tiyatrosu'nda "Hastalık Hastası", "Alo Arkadaş", "5'ten 7'ye", "Arapsaçı", "Şarkılar Susarsa" ve "Ayının Fendi Avcıyı Yendi"(Çocuk Oyunu) adlı oyunlarda sahneye çıktı. "Eksik Etek" adlı dizi ile televizyonla tanışan sanatçı, daha sonra "Yaz Evi", "Bir Demet Tiyatro", "Güneş Yanıkları" ve "7 Numara" adlı dizilerde rol aldı. 1997-1998 tiyatro sezonunda Tiyatro Stüdyosu'nda "Balkon" adlı oyunda yer aldı ve bu oyunla Avni Dilligil En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu Ödülü'nü aldı.

resimleri:

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_615151_7413

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_615152_7694

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_615153_8008

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_615154_8285

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_615155_8558

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_615156_9227

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_633529_603

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_456643_2383

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_456642_1701

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_654670_6590

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_654677_5379

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_882670_9379

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_912417_9459

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_912418_9820

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_912419_173

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_912420_539

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_912421_5876

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_912422_6269

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_912423_6680

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_1145869_5812

ŞEBNEM SÖNMEZ(FATMA) N9054951607_1145870_6118

RÖPÖRTAJ

Bir Demet Tiyatro’nun ‘Mücver Abla’sı, Elveda Rumeli’nin ‘Fatma’sı… Hem Avni Dilligil hem de Afife Jale Ödülleri’nin en iyi yardımcı kadın oyuncusu. Ekşi Sözlük’e göre ‘telaşlı rolleri’ canlandırmada bir usta, aynı zamanda ‘taş gibi bir tiyatrocu.’ Kurduğu tek düş ‘insanları, sanatın, mutluluğun hayali dünyasına taşıyabilmek.’ Karşınızda Şebnem Sönmez.

“İnsanları, sanatın, mutluluğun ütopik dünyasına taşıyabilmek”… Şebnem Sönmez’in belki de kurduğu tek düş. O, aşksız yaşayamayan, şen, şakacı, mükemmeliyetçi ve asla yerinde duramayan bir kadın. Nitelikli ve yetenekli bir oyuncu üstelik… Her ne kadar nemrut olduğunu söylese de siz ona aldırmayın. “Birinin kalbinde aşk varsa ve gerçekten aşk ile doluysa, o dünyaya kalbini sunmak zorundadır.” diyen bir insanı kim sevmez ki…

—Makedonya’da çekilen ve hayli ses getiren “Elveda Rumeli” dizisinde Fatma adında 5 çocuklu bir kadını canlandırıyorsunuz. Yurtdışında oyunculuk yapmak nasıl bir deneyim?

Elveda Rumeli’nin yönetmeni Serdar Akar, benim 20 yıllık arkadaşım. Bugüne dek ortak bir projede yer alamamıştık. Dizi enteresan bir deneyim. Aslında beni hikâye kadar karşılığında hissettiğim şeylerde ilgilendirdi. İçtenliği, kastın güzelliği… Ayrıca başka bir ülkede, başka bir topraktasın. Orta Avrupa’nın o bildik soğukluğu, Avrupalının kendine özgü mesafesi yok. Her şey yeterli ölçüde var. İlişkiler sıcak, insanlar yakın… Manastır (Bitola) adeta ikinci vatanım gibi oldu. 10 ay boyunca orada kaldım. Sadece Cuma günleri uçakla İstanbul’a geliyordum, İÜ Devlet Konservatuarı’nda (aynı okulu dördüncü denemesinde kazanabildiğini hatırlatalım) ders vermek için... Sonra Pazar günü geri dönüyordum. Tabii ki zor oluyordu. Dizi gelecek yıl da sürecek. Ağustos ayı başında Makedonya’ya giderim, Eylül’de çekimlere tekrar başlarız.

—Büyük kentin hengâmesinden Makedonya’nın sessizliğine… Uyum sağlamak kolay oldu mu?

İstanbul’da hep bir yerlere yetişme haliyle geçiyor ömür… Ah onu kaçırdım veya bugün ne yapacağım telaşı… İnanın, hayal kuramıyor insan. Akıl, fikir bir sürü şeye kayıyor. Ve benim yaptığım iş, yüzde yüz konsantrasyon istiyor. Makedonya’ya gidince ne çok yorulduğumu anladım. Bunun dışında çok zorlandığımı söyleyemem. Gece hayatını pek sevmem. Müdavim değilimdir.

—Dizi çekimi dışında neler yapıyorsunuz, nasıl geçiyor zaman?

Her bir bölüm için 5 gün çekim yapılıyor. Boş zamanlarım ise dil çalışmalarıyla geçti. Ortalama 8 saat çalıştım. İngilizcemi ilerlettim, Makedonca öğrenmeye çalıştım. Üsküp’teki Türk tiyatrosundan Zeki Sipahi, hepimizin dil koçluğunu yapıyor. Kendisi 60 yaşında ve tam 40 yıllık oyuncu… Sonra Kosova’yı ve Manastır’da ******’ün okuduğu okulu gezdim. Manastır’da güzel bir Makedon tiyatrosu var. Ve her ay bir festival yapıyorlar. Anlayacağınız sanat açısından çok renkli bir kent. Manastır bana 1970’nin Ankara’sını hatırlatıyor.

—Otelde kalmak yerine kiralık eve çıkmışsınız?

Ben asla otelde kalamam. Ev benim için çok ama çok önemli. Makedon güzeli Divna ve kocası İgor’un evlerini kiraladım. Ailenin çok şeker iki kız çocuğu var. Müzik arşivim, kitaplarım, hepsi orada…

—Fatma nasıl bir karakter?

Bizler köyde yaşayan basit bir aileyiz. Fatma’nın hayatla ilişkisi mecburen doğayla sınırlı… O, en fazla 150 kelimeyle konuşacak. Vurgu ve melodi çok önemli... Anlatma isteğine ise atasözleri, deyimler ve büyüklerinden kalanlar yardım edecek. Gerisi mimik ve jest… O kendi iç dünyasını büyütmek zorunda. Köylü insan nasıl konuşuyor? İşte ben buna özen gösteriyorum. Fatma öncelikle bir anne ve kadın… Sert ve otoriter… İçindeki sevgiyi ve şefkati göstermeyi bilmiyor. Ve tanrıya inancı büyük… Yalnızca sevdiklerini korumak istiyor. Fatma’nın çocuklarıysa geleceği temsil ediyorlar. Okuyorlar, öğreniyorlar ve öyle büyüyorlar. Onlar gelişecek, ben geride kalacağım. Boynuz kulağı geçecek, Fatma daraldıkça daralacak.

—Sizinle çalışmak zor mu?

Benimle çalışmak hem çok kolay hem de çok zor. Karşımdaki çalışkan, ekip ve partner iyiyse sorun yok. O vakit dünyanın en kolay oyuncusuyum. Değilse mahvederim. İşimde mükemmeliyetçiyim. Aşığım ben oyunculuğa… Film ve tiyatro, benim için çok değerli. Ve yaptığım işin bir anlamı olmalı. Beni doyurmayacaksa her zaman olmak zorunda da değil

—Elveda Rumeli’de eşiniz Sütçü Ramiz’i canlandıran Erdal Özyağcılar, yetenekli ve usta bir aktör… Birbirinizi anlamanız kolay oldu mu?

Erdal Özyağcılar’ın benim yaşım kadar tecrübesi var. Gerçeği söylemek gerekirse, diziye ilk başladığımızda zorlandım. Çünkü stilini bilmiyordum. O her şeyi yüzde yüz kafasında tamamlamıştı. Sonra o da bana güven duydu. Yol gösterdi, çok rahatlattı. Üstüne üstlük benim sözümü de dinledi. Benim için deneyim her yeni işte sıfırlanır. Çokbilmiş oyuncu itici bir şeydir. Ama iyi, yetenekli ve huysuz oyuncuları da severim.

—İyi oyunculuk demişken bu farklı bir meziyet olsa gerek…

Ya iyi ya da kötü… Ortadan, vasattan nefret ettiğim kadar hiçbir şeyden nefret etmedim. Ben işimin derdindeyim. Yolumda gidiyorum ve çıkmaya hiçte niyetim yok. Ne kadar iyi oyuncu olursanız olun sonunda heykeliniz dikilmeyecek. Oyuncu devrimci değildir ki…

—Halk sizi komik rollerinizle hatırlıyor. Oyuncu açısından komedi ile dram arasında bir fark var mı?

Komedi, dram yok öyle bir ayırım… Oyuncu asla kendini sınırlamamalı… Sınırlamak, sanatın yollarını kısaltmaktır. Gülerken ağlayabiliyoruz veya tam tersi durumlarla da karşılaşabiliyoruz. Örneğin cenazede kan ağlarken arka sıradaki bir dedikoducu sizi güldürebilir.

— Oyunculukla kendinizi yeteri kadar ifade edebildiğinizi düşünüyor musunuz?

Aslında birbirimizden farkımız yok. Hepimiz kendimizi ifade etmek için yaşıyoruz. Oyuncu, doktor veya başkası, bir şekilde kendini anlatmak isteyecektir. Eğer anlatım arzusuyla doluysanız, insanları anlamaya ve onları olduğu gibi kabul etmeye de mecbursunuzdur. İnanıyorum ki; herkes biriciktir. Büyük laflar edemem, yazar veya filozof da değilim. Ancak insanları benim ütopya dünyama taşımak istiyorum. İğnelemek ve oraya doğru yöneltmek… Sanatın hüküm sürdüğü bir dünya, herkesin yaptığı şeye büyük bir sevgiyle sarılacağı bir dünya özlemim var. Düşünün, yanımda şahane insanlar olacak. Bu tam manasıyla bir heyecan… Kendi hayalim bu, dünyadaki amacım bu. Bir de şunu düşünüyorum. Hiç bilmeyecek olsam da; Maraş’ta bir adam, beni TV’de izleyip, “yahu kadınlar, ne kadar acı çekiyor” diye karısını kucaklıyorsa tüm dileklerim gerçekleşmiş demektir.

—Sizinle tiyatro ve diziler aracılığıyla sıkça karşılaşabiliyoruz. Neden sinema konusunda aynı durumun geçerli değil?

Teklif yok, gelen senaryolara da benim karnım tok. Aynı yerden, aynı şeyleri ifade eden, kısır ve içeriği olmayan roller öneriliyor. Böyle olacaksa hiç olmasın. Bugüne dek “Deniz Bekliyordu”, “Abdülhamit Düşerken”, ilk “Vizontele” ve “Döngel Karhanesi” nde rol aldım. Son olarak “İyi Seneler Londra” filminde hıçkırık kadar bir rolüm vardı. Tamamı 1,5 saniye sürdü. Ama çok anlamlı ve çok dişi bir roldü. Üstelik hem filmin yönetmeni iyiydi hem de kadrosu güzeldi. O yapımda yer aldığım için mutluyum.

—Aşk oyuncunun gıdası mıdır?


Hiçbir dine inanmıyorum. Ancak tanrıya ve aşka inanıyorum. Hayat bence ikisi demek... Ve her ikisi de insanın insan olma halini sahicileştiren büyük olgular. Yoksa kimsenin rengi olmaz, inancı olmazdı. Bunun yanı sıra hep aşığım ben. Onsuz hayatta kalamam. Bir tarafım yoktur ve her yer ıssız ve soğuktur. Benim kitabımda, aşk yeniden ölüm ve yeniden doğum demek… Kesinlikle yaşam demek değil. Acı olmak zorunda hiç değil. İnsan her halini duyumsamalı… Birinin kalbinde aşk varsa ve gerçekten aşk ile doluysa, o dünyaya kalbini sunmak zorundadır. Belki böylelikle birileri bilir nerelerde kaybolacağını… Bir misal vereyim; benim kafamda yer etmeyen bir düşünce var. Aksine birisi bunu savunuyor ve öyle yaşıyor. Ben, o mertliğe, o sahiciliğe âşık olurum. Böyle düşündüğüm ve hissettiğim için arkadaşlarım “karaktersiz” gibi bir yafta bile yapıştırmışlardı bana… Olsun, fark etmez. Haklı olduğumu biliyorum. Çünkü ona gitmiyorsan, başka bir dünyada kaybolmaktan da korkuyorsun demektir. Aşk her şeye duyulabilir. (Bana cep telefonuna kaydettiği kızı rolündeki Esra’nın fotoğrafını gösteriyor) Esra 6 yaşında, bir köylü kızı, oralı... Canım hep onu çekiyor, onun vahşi ve büyük bir ruhu var. Kuvvetli, gururlu, pis ve acayip bir kız. Allah’ım ne kıymetli bir ruh. Bir bilseniz, 6 yaşındaki kızdan 10 ayda neler öğrendim. Bu dünyada Esra diye bir şey varmış.

—Son soruya geldik. Makedonya’da yaşabilir misiniz?

Orası el değmemiş bir yer. Ancak ben her yerde yaşayabilme ihtimalini daha çok seviyorum.


"Sen Hiç Ateş Böceği Gördün mü?" adlı oyunla BKM ailesine katılan Sönmez, bu oyundaki rolüyle Afife Jale En İyi Yardımcı Kadın Ödülü'nü aldı.1988-1994 yıllarında çeşitli anaokulları, ilkokul ve liselerde drama öğretmenliği ve 1985'te sınıf öğretmenliği yapan sanatçı, 1991-1993'te kendi okulunda "Yaz Tiyatrosu" adı altında bir ekip kurdu ve bu çalışmalarını hala sürdürmektedir.

Başarılı sanatçı "Vizontele" filminde rol aldıktan sonra, son olarak "Abdülhamit Düşerken" adlı sinema filmiyle sinemaseverlerin karşısına çıktı.
˙·٠•● ÇaLı kUşU●•٠·˙
˙·٠•● ÇaLı kUşU●•٠·˙
Admin
Admin

Mesaj Sayısı : 265
Kayıt tarihi : 01/11/09
Yaş : 28
Nerden : istanbul

http://makedonya1896.yetkinforum.com

Sayfa başına dön Aşağa gitmek

Sayfa başına dön


 
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz